Bildiri hikâyesi -Hasan PulurOlaylar ve İnsanlar

* Göbels’in sözü...

Televizyonda birkaç gün önce Çöküş (Downfall) adlı filmi izledik.. Film Hitler’in son günlerini anlatıyordu. Almanya yıkılırken sığınaktaki bir tartışma sırasında Führer’in sağ kolu Göbels’e halka karşı sorumluluğu hatırlatıldı. Göbels dedi ki:
- Bizi iktidara bu halk getirdi, bedeline katlanacak...
Gün gelir her iktidar aynı şeyi söyleyebilir.

Haydi ikile!
Flash TV’de geçenlerde Verso Başkanı Erkan Göksel, AKP Genel Başkan Yardımcısı Egemen Bağış’ı eleştiriyordu.. Bağış bir süre sonra programa bağlanarak Göksel’e cevap verdi. Hafif bir tartışma oldu. Ve Eğemen Bağış sözünü şöyle bağladı:
- Haydi ikile...
Bir okurumuz bu nezih ifadenin anlamını sordu... Efendim şoför argosunda bu laf “İkinci vitese tak, gazla” anlamına geliyor... Lümpenler arasındaki konuşmalarda geçiyor...

*

Durmak yok, devam
Toprak Mahsulleri Ofisi (TMO) krize neden olan çeltik satışında en büyük payı, şaibeli mısır ithalatında Maliye Bakanı Kemal Unakıtan’ın oğlu Abdullah Unakıtan ile birlikte hareket eden Akel Şirketler Grubu’na vermiş.
Cumhuriyet’in haberine , tüm malın yüzde 18’ini, yani 31.500 bin tonun 5.600 tonunu Akel Şirketler Grubu almış. Malumunuz, satıştan sonra da fiyatlar yüzde 50 ile yüzde 100 arasında artış gösterdi.
Tarım Bakanı Mehdi Eker de pirinçteki sorunun “ellerinde pirinç veya çeltik bulunan firmalardan kaynaklandığını” açıkça söyledi. Sayın Maliye Bakanı bir açıklamayla bu kuşkuları dağıtmalı...

*

Oktay Rifat...
Şair Oktay Rifat Horozcu’nun (1914 - 1988) 20. ölüm yıldönümüydü geçen hafta... Oktay Rıfat, Melih Cevdet ve Orhan Veli ile birlikte Garip akımının öncüsüydü... Konuşur gibi özgürce yazar, gündelik yaşamı, sıradan insanı şiirleştirirdi...
“Ağzımın tadı yoksa, hasta gibiysem,
Boğazımda düğümleniyorsa lokma,
Buluttan nem kapıyorsam, vara yoğa

Alınıyorsam, geçimsiz ve işkilli,
Yüzüm öfkeden karaya çalıyorsa,
Denize bile iştahsız bakıyorsam,
Hep bu boyu devrilesi bozuk düzen,
Bu darağacı suratlı toplum!”

*

Bildiri hikâyesi..

Hasan PulurOlaylar ve İnsanlar

HAY boşboğaz adam hay! Bunların ağzında bakla ıslanmıyor. Avrupa Meclisi Parlamenterler Meclisi Başkanı De Puig’in gevezeliğine bakın...
Diyeceksiniz ki bu ne samimiyet, tanıyor musunuz?
Tanımaya ne hacet, Avrupalı değil mi?
Biz neyiz?
Neyse lafı uzatmayalım!
* * *
ADAM diyesiymiş ki, ‘’Sizinkiler bana geldi, AKP’nin kapatılma davası için bildiri yayımlamamızı istediler.’’
Kimmiş acaba ‘’Bildiri yayımlayın!’’ diye kışkırtıcılık yapanlar?
Rivayete göre, AKP’lilermiş...
CHP ve MHP’li milletvekilleri ateş püskürüyorlarmış, hele CHP Milletvekili Onur Öymen ‘’Türkiye müstemleke değildir’’ demiş...
* * *
BU işi amma da büyütüyorlar...
Sanki böyle işler ilk defa başımıza geliyor.
AKP’yi kapatma davası açılır açılmaz, aylardan beri hasır altında bekletilen 301. madde gündeme getirildi.
Vakıflar Kanunu niye çıktı?
Hep Avrupalılar istedi diye değil mi?
Yoksa?
Türk milletinin büyük arzu, isteği ve önlenemez talebiyle mi 301. madde ile Vakıflar Kanunu çıkarıldı?
Öyle mi?
Yerseniz, buyrun, afiyet olsun.
Neredeyse bildiri ısmarlayanları ‘’vatan hainliğiyle’’ suçlayacaklar.
Birden ‘’ulusalcı’’ kesildiler...
Hem şu ‘’ulusalcı’’ lafından da vazgeçin, böyle diyenlere pek iyi gözle bakmıyorlar.
Ya ne diyecekler?
En iyisi ‘’millicilik’’, şimdilik ona ses çıkarmıyorlar, tabii sıra ona da gelecek. ‘’Artin Kemal’’ler, ‘’Damat Ferit”ler, ‘’Dürrüzadeler’’ başlarlar hep bir ağızdan ve kalemden terennüme:
‘’Şakiler’’ diye...
Güçlerinin yeteceğini sansalar ‘’milliciler’’in canına okuyacaklar.
Tarih ‘’Aznavur Ahmet’lerin ya da ‘’Artin Kemal”lerin akıbetini yazar.
Tabii tarih başka şeyler de yazar...
* * *
LOZAN’DAN üç yıl sonra, bir Türk vapuru ile Lotus isimli Fransız vapuru çarpışır. Türk vapuru batar ve sekiz Türk denizcisi kaybolur. Olaya neden olan Lotus vapuru İstanbul’a gelince yargı vapura el koyar ve kaptan tutuklanır. Fransız Büyükelçiliği kaptanın serbest bırakılmasını ister. Fransız basını da sorunu oldukça kızıştırır; Türklerin devletler hukukunu bilmediği öne sürülür.
İçte ve dışta tartışmalar büyüyünce, Atatürk ve İnönü, güçlü bir eğitim almış ve ulusal onurla ilgili konularda duyarlı olan Adalet Bakanı Mahmut Esat Bozkurt’u çağırırlar. Bozkurt onlara şu açıklamayı yapar:
‘’Paşam, La Haye Adalet Divanı’na gidelim, kimin haklı olduğu orada belli olsun, davayı ben savunayım. Kaybedersem bir daha ülkeme dönmem, fakat kazanacağız. Adalet Divanı önüne gidemeden Fransız devletinin dediğini yapacak olursak, Fransızların gözdağı karşısında boyun eğmiş oluruz. Halbuki La Haye Adalet Divanı’na gidersek, davayı kaybetsek bile şeref ve haysiyetimiz zedelenmez.’’
* * *
VE Türkiye Cumhuriyeti devleti davayı kazanır.
Nereden nereye gelmişiz, cumhuriyetin beşinci yılında uluslararası mahkemede dava kazanıyoruz, cumhuriyetin yüzüncü yılına doğru, uluslararası kurumların kapıların aşındırarak devletin yargısına karşı bildiri yayımlayın, diye yalvarıyoruz.

23 Nisan Bayramı nasıl kondu Can Dündar

23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı 1921’den beri kutlanıyor.

Geçen 87 yıl içinde sadece 2 yıl, 23 Nisan, “Ulusal Egemenlik Bayramı” olarak kutlanmadı; resmi tatil yapılmadı.
Hatırlamayanlar, “Buna kim cüret edebilir ki?” diyecektir. Hemen hatırlatalım:
Kararı alan, 12 Eylül askeri yönetimiydi.
Kapattıkları Meclis’in egemenliğini kutlamak tuhaf olacağından 17 Mart 1981 tarihli yasayla, 23 Nisan’ı sadece “Çocuk Bayramı” olarak ve resmi tatil olmadan anmayı kararlaştırmışlardı.
Aynı yasa, “27 Mayıs Anayasa ve Hürriyet Bayramı” ile “1 Mayıs Bahar Bayramı”nı da kaldırmıştı.
O dönem karara karşı çıkan iki ismi hatırlıyorum:
Bülent Ecevit, Arayış’ı inadına “Atatürk ve TBMM” kapağıyla çıkarmıştı.
İlk Meclis’ten Hıfzı Veldet Velidedeoğlu ise ulusal egemenliğin hiçe sayıldığını yazmıştı.
Sanıyorum o yazı üzerinedir ki, 1983’te Danışma Meclisi’nde 23 Nisan’ın yeniden resmi bayram ve tatil ilan edilmesi istendi. Konsey de kararını değiştirmek zorunda kaldı.
* * *
23 Nisan’ın bayram oluşunu da hatırlatalım.
Hıfzı Veldet, “İlk Meclis” kitabında (Çağdaş Yayınları, 1990) bunu ayrıntısıyla anlatır.
23 Nisan 1921, BMM’nin açılışının 1. yıldönümüdür. O gün İçel Mebusu Şevki Bey ile Manisa Mebusu Refik Şevket Bey, 23 Nisan’ın, eski tabirle “ayad-ı milliyeden”, yani milli bayram ilan edilmesini isteyen bir öneri verirler.
Öneri görüşmeye açılır. Konya Mebusu Vehbi Bey itiraz eder:
“Efendiler! Rica ederim, böyle bir kanuna ne ihtiyaç vardır? Nümayiş yapmakla bayram olmaz. Ulusumuz İzmir’e o mübarek bayrağımızı diktiğimiz gün, yüreğinde gerçek bir bayram yaşatır.”
Tabii tartışma çıkar. Kırşehir Mebusu Yahya Galip, itiraz sahibi Vehbi Bey’e, “Hoca efendi hazretleri! Bugünü gökteki melekler bile yüceltiyor, siz neden yüceltmek istemiyorsunuz?” der.
Salon karışır.
Yahya Galip iyice yüklenir:
“Ne vakit böyle bir milli bayram olur, memleketin sevinçli anları olur, bunun içine hemen ‘ahlakı İslamiye’ sokarlar. Her gün, her fırsattan yararlanarak temcit pilavı gibi bunu söylemekten ne çıkar, ben anlamıyorum.”
Mahmut Celal, onu destekler:
“Rica ederim bu, bütün Müslümanlar için büyük bir gün değil midir?”
Trabzon Mebusu Ali Şükrü, konuyu isim vermeden Mustafa Kemal’e getirir:
“Efendiler! Meclis’in kendi kendine ‘Burada toplandığım günü bayram yapıyorum, siz de bayram yapın’ demesi uygun değildir. (..) İşi bütün ulus yaptığı halde bu başarı doğrudan doğruya bize mi aittir? Mesela bir ordunun başarısı bir kumandana mı ait olacaktır?”
Son sözü, teklif sahibi Refik Şevket söyler:
“Koca bir tarihi canlandırma şerefini üzerine alan Meclisimiz bugünü elbette kutsallaştıracak ve bunu torunlarına yadigâr bırakacaktır. Bugünü ‘ayadı milliye’den sayan teklifimin oybirliğiyle kabulünü rica ediyorum.”
Tunalı Hilmi, “’Milli bayram’ diyelim” diyerek Türkçeleştirir.
Teklif kabul edilir ve kabul edilen kanun gereği 23 Nisan resmi tatil olduğundan oturum kapanır.
O günden beri -2 yıl eksiğiyle- 23 Nisan, Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’dır.
Kutlu olsun!